Gider gitmez özlenene...
Üstümüze yağan bu kaçıncı yağmur?… ıslandığımız, pencereden seyrettiğimiz kaçıncı yağmur?… her yağmurda bir önceki, ne kadar uzak geliyor insana…o zaman anlıyorsun; yağmurun senin olduğu an, tenine değdiği o andır… sonrası tatlı bir anı… toprağın ve bitkilerin kokusundan, ıslanmak duygusundan doğan, geçmişin tüm yağmurlarını içinde taşıyan bir bellektir her damla… yağmur şimdi uzakta olanların, porsukta tazelenen umutların, kokusunu taşıyor…saçlarıma düşen her damlada onun gülüşü saklı… yağmur bir hatırlatıcı, ne kadar özlendiğinin bir hatırlatıcısı…kendi kalbimize, içimizde münzevilik yakıştırmışken, yağmur bütün sıradanlaşan şeyleri tekrar alıp Shakespeare’de ki gözlere ışınlıyor… münzevi kalp titriyor ve her üzerine düşen damla dumanlar çıkarıyor.. kalp yağmurdan daha soğuk ve yağmur kalpten daha sıcak çünkü.. ve o zaman anlıyorsun ki ne kadar çok şey perdelese de “sevgiyi” o seni gelip buluyor… dünyanın en güzel gözleri çok özlendi…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder